Patty “vermist”

Buiten het feit dat ik mijzelf soms kwijt ben en toch weer keihard mijzelf tegenkom ben ik Patty voor altijd kwijt.

Patty is mijn roepnaam, zoals deze door mijn ouders op het geboortekaartje gezet is. Mijn oma’s, opa’s, tantes, oom, neven, vrienden van mijn ouders, zij allen noemden mij Patty.

Misschien dat ik het nooit een mooie naam heb gevonden, maar ik stel mij altijd voor als Patricia. Dat wordt dan weer verbasterd tot Patries, Pat, Triecie.

Nu ben ik 55 jaar en hoor de naam Patty niet meer. En shit, wat mis ik Patty.

Met het overlijden van mijn vader is de naam “verloren” gegaan. Hij was de laatste die mij nog zo noemde. Op zijn sterfbed hoorden wij hem meermaals die naam roepen.

Mijn vader, waar ik niet mee maar zeker ook niet zonder kon. Hem hoor ik nog in gedachte Patty zeggen, het heeft toch een hele speciale betekenis die naam. Ook mijn moeder die het steevast zei.

Daarom vind ik het extra bijzonder dat Niko met deze naam de blog voor mij heeft aangemaakt. Zo blijft mijn naam toch nog enigszins voortbestaan.