Mantelzorger zijn én werken omdat het moet

Tweeënhalf jaar geleden kreeg Niko een hersenstaminfarct. Sindsdien is niets meer vanzelfsprekend. Ons leven veranderde volledig – dat van hem, maar ook dat van mij. Ik werd van partner ineens mantelzorger. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat het moest.

Naast de zorg voor mijn man werk ik buitenshuis. Niet omdat ik daar zoveel voldoening uit haal, of omdat het me energie geeft. Integendeel: het schuurt. Maar ik doe het omdat het financieel nodig is. De rekeningen stoppen niet met komen, ook al staat je wereld stil.

Soms voelt het alsof ik op twee plekken tegelijk moet zijn. Op mijn werk probeer ik te functioneren, terwijl ik met mijn hoofd bij huis ben. Heeft hij gegeten? Gaat het goed met hem? Zijn er nieuwe zorgen?
En thuis probeer ik er echt te zijn, maar ben zo moe in mijn hoofd en zal ook het huishouden en tuinonderhoud moeten doen

Er is weinig ruimte om op adem te komen en er is zo weinig plek voor mijzelf. Je moet sterk zijn, terwijl je je kwetsbaar voelt. Je moet doorgaan, terwijl je soms alleen maar wil stilstaan. En toch – ik doe het. Elke dag opnieuw. Uit liefde. Uit noodzaak.