Alles gaat door

In 2023 is niet alleen Niko “omgevallen” maar ook mijn schoonmoeder overleed op 27 juli 2023. Mijn vader blies zijn laatste adem uit in november 2023 maar ook mijn vriendin Anneke overleed in december van dit horrorjaar.

Het is nu een jaar geleden dat ik bij mijn schoonmoeder, Moe, zat. Moe was al een tijd de “weg kwijt”, dementerende. Ze woonde sinds een goed jaar in de Buitensluis in Numansdorp.

Schoonmoeder

Moe was de schoonmoeder die je een ieder toewenst…. Ik zal nooit vergeten dat ik in 2002 voor het eerst kennis met haar maakte. Ik was zo nerveus, want daar was ik dan, de vriendin van haar jongste zoon. Ik bracht een “bonus kleinzoon” van 11 jaar mee.

Moe was ZO lief, vanaf dag 1 heeft zij mij geaccepteerd en behandeld als haar eigen kind. Daar ben ik haar ZO ontzettend dankbaar voor.

Voor Moe was ieder gezinslid gelijk….. geen onderscheid. Iedereen werd gelijk behandeld. Stom genoeg had ik altijd het idee dat ik wel een potje kon breken bij haar. Ze noemde mij ook altijd “ondeugend”.

Moe was bezorgd wat betreft haar kroost, ook ik hoorde daar bij. Moe heeft mij geaccepteerd zoals ik ben, met haar bonus kleinzoon erbij. Ook met Lorenzo was ze zo blij.

NA het overlijden van mijn eigen mams zag ik Moe steeds meer als moeder. Er is geen liever persoon dan Moe……

”eer”

Ik had de “eer” om Moe bij te staan in haar laatste dagen. W, Y, E en S waren op cruise in Canada en Niko was net thuis na de revalidatieperiode. Moe werd ziek, erg ziek. Te zien was dat dit niet lang zou duren voordat zij naar de eeuwige appelvelden zou gaan.

Moe, 2e van links zittend in haar jonge jaren in de appelboomgaard.

Ieder ochtend voor ik ging werken ging ik naar haar toe, om gelijk na het werk weer naar Moe te gaan. Soms nam ik Niko mee. Wat deed het mij verschrikkelijk veel pijn om Moe zo te zien lijden. Ze had pijn.

De palliatieve sedatie werd ingezet en Moe raakte langzaam van de wereld. Dit heeft een enorme impact gehad op mij. Ik stond er alleen voor en heb alles zien gebeuren.

Toen ik op mijn werk was werd er gebeld door de verpleging dat Moe was overleden. Het eerste wat ik dacht was “god zij dank”, omdat een verder lijden haar bespaart bleef.

Afscheid

Ik heb Niko opgepikt en afscheid kunnen nemen van Moe. Ook begonnen Niko en ik de dag erna met het regelen van de uitvaart.

W. en familie was gelukkig op tijd terug voor de crematie. Aan hem, omdat hij oudste zoon is, heb ik alles overgedragen.

Moe heeft een mooi afscheid gehad. Zij blijft voor altijd een zeer fijne en liefdevolle herinnering. Het verdriet draag ik nog steeds met mij mee, maar dat is meer omdat ik er alleen voor stond. Er was geen ruimte voor verdriet, ik was te druk. Niemand die ook maar enigszins in de gaten had dat mijn emoties heftig waren, deze gebeurtenis gecombineerd met Niko zijn Nah.

Tot op de dag van vandaag, een dag voor Moe haar overlijden heb ik nog veel verdriet om alles wat gebeurt is. Zie ik de beelden van Moe nog helder voor mij. Uiteraard ook nog eens de beelden van mijn Pa, daar later meer over.

Het jaar 2023 heeft een aantal enorme kraters in mijn hart geboord. Niemand die zich realiseerd wat dit voor mij betekent. Dat is het moraal van dit verhaal…. uiteindelijk moet je het zelf verwerken en zelf doen.