Langzaam ga ik ten onder aan allerlei opgekropte emoties. Daar waar ik vroeger nog mijn gal kon spuwen tegen Niko moet ik nu op eieren lopen. Ik voel mij echt niets waard.
Het geeft aan hoe complex NAH is. Voor zijn hersenstaminfarct kon Niko heel goed alles overzien en relativeren. Hij wist mij rustig te krijgen bij paniekaanvallen en/of zware emoties. Maar die rots in de branding is weg. Niko kan hier echter NIETS aan doen.
Niko is nog bijdehand genoeg maar leeft voor zijn eigen ik. Oké, zeer normaal, maar dat betekent “op eieren lopen” voor mij. Bij ieder negatieve gebeurtenis mag ik mijn gevoel niet ventileren, want dan ” daar kan hij niet tegen”. Niko overziet het niet meer, raakt gefrustreerd en boos. Laat mij ook niet uitpraten. Ik probeer gelijk in te dammen, mijn gevoelens weg te stoppen, want stel dat….
Zijn vraag is duidelijk en simpel: doe nou alleen eens positief. Yep, welkom in de echte wereld waarin het lijkt alsof iedereen en alles tegen mij is.
Zo hebben we bijna 3000 euro neergeteld om de buitenmuren van ons huis te laten verven. Het resultaat is teenkrommend. Als ik dan weer een grove fout ontdek mag en kan ik dat blijkbaar niet vermelden, laat staan mijn emoties uiten.
Niko meldt dan dat hij niet tegen die negativiteit kan. Wordt boos op mij met als gevolg dat ik weer mijn “niets aan de hand masker” moet opzetten.
Dat is 1 voorbeeld, maar mijn emoties delen met Niko is een No Go. Empathie is weg, foetsie. Zo heb ik veel last van mijn emoties omtrent mijn zoon, mijn werk, ons huis. Ik moet er alleen mee delen. Ook moet ik alleen dealen met mij gezondheid. Niemand die weet hoeveel pijn ik heb. Wat dat betreft lijk ik waarschijnlijk ontzettend op mij moeder (en zie waar haar dat gebracht heeft :”( Daar waar ik in mijn (werk)omgeving mijn vrolijkheidsmasker opzet zal ik dat thuis ook meer en meer moeten doen, want negativiteit is funest voor mijn relatie.
Ontdek meer van Ik mis ons
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
